10. Jelonkowiec błotny

10. Jelonkowiec błotny

 

Jelonkowiec błotny – gatunek ssaków parzystokopytnych z rodziny jeleniowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Hydropotes Swinhoe.

WYSTĘPOWANIE

Chiny i Korea, podgatunek chiński został z powodzeniem introdukowany w parkach w Europie (Anglia i Francja).

WYGLĄD

Osiąga około 75-100 cm długości ciała, ok. 50 cm wysokości w kłębie i waży 10-15 kg. U obu płci nie występuje poroże. Jego silnie rozwinięte, lekko zakrzywione górne kły wystają spod warg. Szorstka, gęsta sierść ubarwiona jest na grzbiecie i bokach jasno-brązowo z czarnymi plamkami, a na brzuchu biało.

ŚRODOWISKO 

Żyje zwykle samotnie lub w parach, w nadrzecznych błotach i trzcinowiskach. Czasami na polach i stokach górskich. Gody odbywają się jesienią. Samica rodzi wiosną 4-7 młodych. Jest najpierwotniejszym gatunkiem rodziny jeleniowatych.

9. Prawdziwy niebieski smok!!!

9. Jaskółka morska

Jaskółka morska – gatunek jadowitego morskiego ślimaka tyłoskrzelnego, występującego w wodach umiarkowanych i tropikalnych.

WYSTĘPOWANIE

Gatunek ten można spotkać w wodach pelagialnych u wybrzeży europejskich, RPA, oraz na wschodnich wodach oblewających Mozambik i Australię. Jego charakterystyczną cechą jest pływanie "głową w dół", przy wykorzystaniu gazu w swoim żołądku.

WYGLĄD

Niebieski smok osiąga długość 3 cm. Jego ciało jest spłaszczone i zwęża się ku tyłowi. Posiada sześć kończyn (pierwsza para jest szczególnie duża), które rozgałęziają się promieniście, tworząc tzw. ceratę. Jaskółka ma barwę srebrzysto-szarą przechodzącą w srebrzysto-błękitną po stronie grzbietowej, a granatowo-niebieskiej od spodniej. Na głowie ma ciemnoniebieskie paski. Otwór gębowy smoka wyposażony jest w tarkę z ząbkowanymi zębami.

ODŻYWIANIE

Niebieski smok jest organizmem drapieżnym, żerującym na organizmach większych od siebie i jadowitych (np. Żeglarz portugalski). Jad żeglarza portugalskiego nie jest trujący dla błękitnego smoka, który gromadzi go na końcach wypustek odnóży, dzięki czemu zyskuje śmiertelnie niebezpieczną broń przeciwko swoim ofiarom. W skład jego pożywienia wchodzą ponadto: Żeglarz wiatrowy, meduzy z gatunku Błękitny przycisk oraz Tratewnik jantina. Sporadycznie wśród tego gatunku dochodzi także do aktów kanibalizmu.

8. Płaszczak - niezwykły gatunek rekina

 8. Płaszczak

Płaszczak – gatunek prymitywnego rekina z rodziny płaszczakowatych, blisko spokrewniony z wymarłymi gatunkami znanymi w zapisie kopalnym z pokładów plioceńskich Antyli i mioceńskich Europy.

WYSTĘPOWANIE

Spotykany w wodach całego świata na głębokościach od 120 do 1500 m p.p.m., rzadko pojawia się bliżej powierzchni wody. Gatunek rzadki i słabo poznany.

CHARAKTERYSTYKA

Ciało silnie wydłużone, węgorzowate, o długości 100–150 cm (maksymalnie 200 cm), z jedną płetwą grzbietową, otwór gębowy w położeniu końcowym, sześć par szczelin skrzelowych. Ubarwienie ciemnobrązowe lub szare. Samice są większe od samców. Gatunek jajożyworodny. Samica rodzi 3–12 młodych.Płaszczaki żywią się kałamarnicami i rybami. Ich mięso jest jadalne, ale jako gatunek występujący nielicznie i prowadzący głębinowy tryb życia nie ma znaczenia gospodarczego. Prawdopodobnie spokrewniona jest z osobnikami, którzy żyli przed 80 milionami lat. 

7. Trzewikodziób

7. Trzewikodziób

Trzewikodziób – gatunek dużego ptaka z rodziny trzewikodziobów, będący jej jedynym przedstawicielem

ŚRODOWISKO

Bagna i brzegi jezior i innych zbiorników śródlądowych, gdzie zakładają gniazda. Do miejsca żerowania wybierają bagna pozbawione zbyt gęstej roślinności, ze względu na łatwość podejmowania lotu i polowania na ryby. Szczególnie preferują płytkie oraz słabo natlenione zbiorniki wodne, gdzie łatwiej złapać ryby pływające bardzo blisko powierzchni wody. Na terenie Sudanu Południowego spotyka się trzewikodzioba na polach ryżowych oraz na plantacjach zalewanych wodą.Obecność gatunku na określonym terenie jest ściśle związana z występowaniem papirusu, pałki oraz trzciny.

CHARAKTERYSTYKA

Najbardziej charakterystyczną częścią ciała trzewikodzioba jest gruby, szeroki, lecz krótki dziób, przystosowany do szukania pożywienia w mule. Zwykle jest opuszczony ku dołowi, często nawet oparty na szyi. Jest on poruszany silnymi mięśniami, dzięki czemu ptak może chwytać śliskie, duże ryby dwudyszne. Stosunkowo duże oczy są przesunięte ku przodowi, co wspomaga widzenie trójwymiarowe. Upierzenie szare z zielonkawym połyskiem. Jego długość ciała osiąga do 120 cm, rozpiętość skrzydeł ponad 260 cm, a masa ciała samców do 6,7 kg i samic 4,36–5,9 kg. Trzewikodziób jest dużym ptakiem, dlatego też rzadko kiedy lata, w czasie lotu podkurcza szyję opierając o pierś dziób.Wykorzystuje prądy powietrzne wznoszące, może wtedy osiągać wysokie pułapy, nie lata na odległości większe niż 500 metrów. Nie jest ptakiem wędrownym, przemieszcza się tylko okresowo ze względu na dostępność pokarmu czy zakłócenia w środowisku życia. Prowadzi głównie nocny tryb życia. Ptak przyjaźnie nastawiony do ludzi, pozwalający zbliżyć się obserwatorowi na 1-2 metra.

POŻYWIENIE

Trzewikodzioby są specjalistami pokarmowymi, co znaczy, że polują tylko na określony rodzaj zwierząt. Ich ofiarami są ryby dwudyszne,o długości od 15 do 50 centymetrów i wadze 500 gramów chwytane dzięki mocnemu dziobowi. Poza tym ptaki te mają specyficzną strategię polowania. Bardzo często poruszają się po określonym obszarze jeziora, dzięki czemu wiedzą, gdzie ryby mają swoje kryjówki i gdzie przebywają o określonej porze dnia. W czasie polowania trzewikodziób cierpliwie i powoli brodzi w wodzie. Często też po prostu stoi i czeka, aż ryba sama do niego podpłynie. Kiedy ofiara znajdzie się w jego zasięgu, rzuca się na nią, rozkładając skrzydła. Cień skrzydeł oszałamia na moment rybę, dzięki czemu trzewikodziób ma czas, aby ją złapać. Po złapaniu zdobyczy ptak miażdży ją swoim dziobem i szybko połyka. Trzewikodzioby zwykle polują w pojedynkę. Kilka ptaków polujących obok siebie spotkać można jedynie wtedy, gdy z wysychającego jeziora pozostaje jedynie małe bajorko, w którym uwięzionych zostaje wiele ryb. Dzięki polowaniu na ryby dwudyszne ptak ten unika konkurencji. Kiedy nadarza się okazja, trzewikodzioby polują także na żaby, gady (młode krokodyle, żółwie) lub małe ssaki.Dietę wzbogacają także mięczakami oraz padliną. Prowadzą samotny tryb życia, łączą się w grupy tylko gdy brak pożywienia zmusza do żerowania w bliskiej odległości.

ZAGROŻENIA I OCHRONA

Główne zagrożenie dla tego gatunku stanowi wykonywane na dużą skalę osuszanie gruntów, szczególnie intensywne podczas budowy Kanału Jonglei, którą czasowo wstrzymano. Czynniki takie jak: nadmierne nawadnianie, wypalanie traw, wypas bydła, rybołówstwo, a także osuszanie bagien pod uprawę ryżu i trzciny cukrowej przyczyniają się do niszczenia naturalnych siedlisk trzewikodziobów. Globalna populacja oszacowana jest na 5000 – 8000 osobników. Gatunek został wpisany do drugiego załącznika konwencji CITES.

6. Owczarek Z Bergamo

 6. Owczarek z Bergamo 

Bergamasco - jedna z ras psów należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających do sekcji psy pasterskie. Włoska nazwa tej rasy Cane da Pastore Bergamasco, oznacza w dosłownym tłumaczeniu "psa pasterza bergamskiego. Typ wilkowaty. Nie podlega próbom pracy.

WYGLĄD

Obfita szata powoduje, że pies ten wydaje się potężniejszy, niż jest w rzeczywistości. W miarę wzrostu, szata zaczyna formować się w dredy, które u kilkuletniego psa mogą osiągać znaczną długość. Dotyczy to głównie psów wystawowych, gdyż u psów pracujących sierść często się niszczy, tworząc poszarpane kołtuny. W przeciwieństwie do szaty komondora czy puli, u Bergamasco włos jest gruby, płaski i szeroki, a także nie powinien się filcować. Sierść może miewać różne odcienie szarości i koloru płowego. Dopuszczalny jest także kolor matowej czerni, który w słońcu mieni się na rudo. U rasy tej włos z wiekiem się rozjaśnia, w zależności od pory roku zmienia także odcień. Popularna jest maść marmurkowa, która z wiekiem może zmieniać się w jasnopopielatą. Przy maści marmurkowej, tęczówka oka może być częściowo lub nawet całkowicie niebieska.

CECHY 

- Są nieufne wobec obcych. Nie okazują jednak bezpodstawnej agresji. Inteligentne, przyzwyczajone do dużej samodzielności, nie są całkowicie podporządkowane i posłuszne.

- Współcześnie najczęściej są hodowane jako psy rodzinne oraz pilnujące domostw.

- W Polsce rasa ta jest słabo znana, także w rodzimych Włoszech w niektórych rejonach kraju wiedza o tych psach jest znikoma.

5. Rawka błazen - śmieszna odmiana krewetek.

5. Rawka błazen

Rawka błazen, niewłaściwie zwana krewetką boksującą lub krewetką modliszkową – gatunek ciepłolubnego skorupiaka drapieżnego, wyróżniającego się jaskrawym, atrakcyjnym ubarwieniem.

BUDOWA

Rawka błazen ma budowę ciała typową dla podgromady rawek, dla których charakterystyczne są: podłużne ciało z dużym odwłokiem oraz chwytne odnóża tułowiowe II pary (szczękonóża), co upodabnia te zwierzęta do lądowych modliszek. U tego gatunku odnóża te wyposażone są na końcach w daktylokształtne zgrubienia, służące jak rękawice bokserskie - do uderzania przeciwnika. Odnóża te noszą nazwę młotów. Zadawanie bardzo szybkich i silnych ciosów młotami jest możliwe dzięki wyjątkowo odpornej budowie ich zakończeń. Tworzy je szkielet z podłużnych kryształów bardzo twardego hydroksyapatytu, uelastyczniony chitozanem. Pod spodem dodatkowo znajduje się amortyzująca poduszka, utkana z długich, odpowiednio ustawionych włókien chitozanu. Osobliwą cechą tego skorupiaka są również oczy - prawdopodobnie najlepiej rozwinięte wśród wszystkich zwierząt. Poruszają się one niezależnie i umożliwiają nie tylko 360-stopniowy zakres widoczności, ale również widzenie m.in. w ultrafiolecie i podczerwieni, a także rozróżnianie polaryzacji światła. Długość ciała wynosi 3-18 cm.

WYSTĘPOWANIE

Rawka błazen zamieszkuje morza gorącej strefy Indopacyfiku od wyspy Guam na Marianach po wschodnie wybrzeża Afryki. Zasiedla wody przybrzeżne na głębokości 3-40 (zwykle 10-30), a według innych danych - 10-70 m, o dnie piaszczystym, żwirowym lub pokrytym muszlami, często w sąsiedztwie raf. Preferencje te wynikają prawdopodobnie z konieczności kopania przez to zwierzę nor o odpowiednich parametrach.

BIOLOGIA I EKOLOGIA

Rawka błazen jest bardzo groźnym drapieżnikiem w swojej klasie wielkości. Żywi się ogólnie skorupiakami i mięczakami, których pancerze i muszle z łatwością rozbija. Potrafi również uśmiercać nawet duże ryby. Podczas ataku zasypuje przeciwnika niezwykle silnymi uderzeniami młotów, które ponadto zdolne są do bardzo mocnego uścisku. Prędkość ciosów, najwyższa w świecie zwierzęcym, dochodzi do 100 km/godz., a ich działanie wzmacniane jest przez efekt kawitacji. Zużyte w ten sposób odnóża odrastają. Rawka błazen podobno wyróżnia się inteligencją. Zwierzę to zamieszkuje u-kształtne nory, wykopane w podłożu. Jest aktywne w ciągu całej doby. Żyje nawet 20 lat. Dorosłe błazny opiekują się jajami, nosząc je ze sobą.

4. Gwiazdonos - czy to kret?

 4. Gwiazdonos amerykański

Gwiazdonos amerykański – gatunek owadożernego ssaka z rodziny kretowatych.

WYSTĘPOWANIE

Gwiazdonos amerykański występuje w Ameryce Północnej (Kanada i północno-wschodnie Stany Zjednoczone).

BUDOWA

Jego ryjek składa się z dwóch mięsistych, czerwonych lub różowych, ruchliwych wyrostków, które świetnie sprawdzają się podczas szukania żywności. Gwieździsty twór, przypominający otwartą dłoń składa się z 22 wypustek służących mu jako narząd dotyku. Podczas wyszukiwania żywności gwiazdonos amerykański porusza wszystkimi wypustkami oprócz dwóch znajdujących się na samej górze. Prawdopodobnie te dwie wypustki wykorzystywane są jako narząd dotyku, a pozostałych 20 służy zwierzęciu do chwytania ofiary. 10 i 11 wyrostek są krótsze i służą do naprowadzania i popychania pokarmu do otworu gębowego. Badania prowadzone przy użyciu mikroskopu skaningowego wykazały, że nabłonek na powierzchni przydatków pokryty jest brodawkami układającymi się na kształt plastrów miodu, nazwanymi narządami Eimera (jest ich około 25000). Na 10 i 11 wyrostku jest ich najmniej. Niezwykłą cechą nosa Condylura cristata jest to, że zarówno za ruchy jego lewą jak i prawą częścią odpowiadają obie półkule mózgowe, a nie opozycyjne jak w przypadku wszystkich ssaków. Gwiazdonos przypomina kreta, ma również ciemnobrunatną sierść i podobną budowę jest jednak jedynym przedstawicielem podrodziny gwiazdonosów (Condylurinae). Dorosłe osobniki mają 12–13 centymetrów długości, ogon (5–8,5 cm) i ważą 35–80 g. Gwiazdonos amerykański jest światowym rekordzistą, najszybszym łowcą na naszym globie. Znalezienie larwy owada lub nicienia, stwierdzenie, czy nadaje się on do spożycia i połknięcie ofiary zajmuje mu 1/5 sekundy.

TRYB ŻYCIA

Prowadzi podziemny tryb życia, ale do tego stylu życia przywiązany jest mniej niż inne krety. Podobnie jak jego „kuzyni” (krety) kopie nory, jednak większość pożywienia zdobywa na powierzchni oraz w wodzie. Jest świetnym pływakiem. Żywi się larwami owadów wodnych, dżdżownicami, skorupiakami i mięczakami. W wodzie poluje na bezkręgowce, a nawet drobne ryby. W zimie potrafi znaleźć pożywienie pod lodem. Gwiazdonosy budują układy podziemnych korytarzy, z czego część posiada nawet wyjście do wody. W korytarzach tych nie ma specjalnych komór przeznaczonych na magazynowanie pożywienia, czy defekację. Od końca maja do czerwca gwiazdonos powiększa swoją rodzinę. W jednym miocie może być od dwóch do siedmiu młodych osobników. Gwiazdonosy są również jednymi z najlepszych kopaczy spośród wszystkich kretów. Sugeruje się, że wynika to z ich powolnego, jak na ssaki, metabolizmu i bardzo dużej pojemności magazynów tlenu w organizmie, w postaci znacznych ilości mioglobiny w mięśniach szkieletowych.  Jej zawartość w mięśniach szkieletowych jest o 91% większa u dorosłych osobników niż u młodych tego gatunku.